maandag 25 juni 2012

BK Bütgenbach: Onverwacht sterk in heroïsche omstandigheden

Als je 2 maand gesukkeld hebt met je sinussen en slechts 2 weken terug op een normale manier aan het trainen bent, vraag je jezelf wel even af wat je van zin bent te gaan doen op een BK halve triatlon (maar ja het was betaald). Ik was dan ook na het debacle van Leuven naar de oostkantons afgezakt met het doel de finish te halen, waarschijnlijk ergens tegen de 6 uur. We hadden voor het ganse weekend een mooi villa'tje gehuurd met 12 mensen en gingen er sowieso een plezante boel van maken. Aan carboload was ik niet begonnen met alle medicatie en rotzooi die ik reeds moest innemen.

Op zaterdag namen Kilian en Vanessa onder een stralende hemel deel aan de sprinttriatlon. De onderlinge strijd joeg hen beiden naar een schitterende prestatie. Vanessa kwam als 5e uit het water, passeerde als eerste na het fietsen en stelde uiteindelijk een plaats op het podium veilig als derde (2e licentie-atlete). Kilian klokte een minuut sneller dan Vanessa af met een mooie 7e plaats in zijn categorie als gevolg. Sterke Kiwi-man!

Het weerbericht voor 's zondags klonk echter onheilspellender. De ganse dag gietende regen, wind tot 65km/u en slechts 13 graden in de Ardennen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik na mijn gezondheidsproblemen helemaal geen zin had om te starten...

Gelukkig scheen op zondagochtend de zon nog toen we wakker werden en vol goeie moed checkten ik, Tycho, Luc en Peter ons materiaal in in de wisselzone. Ik had me voorgenomen zo goed als ik kon te zwemmen, goed door te fietsen maar tijd te maken om te eten en drinken, en dan het loopnummer op karakter te overwinnen. Ik verwachtte dat Peter me zou passeren na een 40tal fietskilometers en dat ik tegen de start van het lopen halfdood zou zijn.

Het zwemmen bestond uit 2 rondjes van 950m in het koude meer met in het midden een korte loop over het strand. De sfeer bij de start was super maar ik had me eigenlijk iets te ver achteraan gezet. De eerste 200-300m was een ware boksmatch maar achteraf heb ik ruimte gevonden om snelheid te maken. Ik zat de ganse tijd mooi in het pak en kwam na 16 minuten reeds aan het strand. Het 2e rondje ging nog steeds prima en uiteindelijk was ik op een dikke 33 minuten uit het water. Niet slecht gezien dat ik amper gezwommen had sinds april. Gelukkig dat ik vorige week nog 4 maal gaan zwemmen was.

De wissel ging vlot en met enige schrik begon ik aan het fietsen. Wanneer zou ik immers mijn klop krijgen? Het weer was nog steeds prima en mijn goede parcourskennis hielp me mijn rit goed in te delen en tijd te maken voor bevoorrading. Ik passeerde vlot enkele concurrenten en maakte heel goed vaart op de lange glooiende stukken. Ik smeet me als nooit tevoren door de afdalingen (tot 75km/u) en trapte een vlotte versnelling op de steile klimmen. Na 42 km kwam ik terug voorbij aan de wisselzone (1u19 op de fiets) nog steeds helder genoeg om een ode aan Iron Mike Mareels te brengen (duim omhoog! Foto's volgen nog). Ik rook ook de verbazing bij de supportersbende (Vanessa, Jethro, Patricia en Kilian).
Peter was nog niet voorbij en ik had mijn klop nog niet gehad, dus deden we zo verder. Het tweede rondje ging aanvankelijk nog vlotter tot de regen zich begon te bemoeien. Gieten was het met de bijhorende stormwind. Ik weet niet hoe ik me de ganse tijd op de fiets en in het ritme heb gehouden maar blijkbaar hadden de anderen er nog veel meer last van. Ik smeet me nog steeds (de ondertussen natte) hellingen af en uiteindelijk is er op 42km slechts 1 atleet me gepasseerd. Het gevoel was super. Na 2u40 fietsen kwam ik de wisselzone in, waar ik toch even verbouwereerd de tijd nam om mijn loopgerief aan te trekken. Mijn voeten waren wel bevroren maar ik voelde echt nog geen fysiek verval.  Ondertussen waren ook Joke, Stan en Nora de supporters komen vervoegen in echt noodweer. Respect!
Ik begon rustig een looptempo te zoeken, nog steeds wachtend op Peter en vooral mijn megaklop van de hamer. Echt volop doorgaan durfde ik echt niet uit schrik op een fameuze terugslag en ik wachtte even af. Ik kwam Tycho, Luc en ook Peter tegen in de andere richtingen maar uiteindelijk had ik de eerste 7km er reeds op zitten (32min) toen betere loper Peter me passeerde. Ook de 2e ronde ging nog steeds onverwacht goed (33min) al voelde ik wel stilaan de energie uit mijn lijf verdwijnen, niettegenstaande de bevoorrading. Tussen km 16 en 18 was het even serieus overleven mede door de vieze hellingen in het bos. Toen rook ik de finish en nog steeds in de striemende regen beëindigde ik mijn derde loopronde (36min) en mijn wedstrijd in een onverwacht goede tijd van 5 uur en 1 minuut.

Ik had er echt weinig van verwacht en de weersomstandigheden waren hels maar als je ziet welke tijd ik haal met de problemen en schaarse trainingsuren van de laatste 2 maand, ben ik uitermate tevreden. Indien ik nu kan verder trainen zoals de laatste 2 weken kan er geen twijfel bestaan over het feit dat ik in Antwerpen onder de 5 uur kan geraken op 22 juli. En mijn gevoel van Bütgenbach en de recuperatie geeft me weeral enkele streepjes moed bij voor de uitdaging binnen 326 dagen. Het kan nog een mooi seizoen worden!

De foto's (dankzij Vanessa, Kelly en Jethro) volgen nog.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten