In de voorbereiding op mijn triatlonsluitstuk van dit seizoen in Eupen, had ik me nog ingeschreven voor de ongebruikelijke 1/3 afstand in Aarschot. In een overigens prachtige organisatie en omgeving, dienden we 2050m te zwemmen, 60km te fietsen en 15km te lopen. BrTC was vertegenwoordigd door het onnavolgbare quintet met mezelf, Steve, Ivan, Paul en Wouter. Plezier maken, gingen we zeker doen, al was de sfeer iets meer bedrukt toen ze weer een dikke 35 graden voorspelden in de namiddag. Als ik ergens niet tegen kan, is het wel zulke ondraaglijke hitte...
Om 12u stond iedereen (zonder wetsuit) klaar aan de plas van Rotselaar voor de start, tot die met 10 minuten werd uitgesteld omdat enkele atleten te laat arriveerden (we noemen geen namen Steve) en de sympathieke referees toch iedereen wilden laten starten. Dus met enige vertraging het water in voor 3 rondjes met telkens een strand-exit. Ik moet zeggen dat het ongelofelijk deugd deed zonder wetsuit in dat warme water (25,5gr) te zwemmen. Ik voelde me super en zwom echt lekker. In de laatste ronde zat ik aan kop van een grote groep en kon ik nog een gat dichten op de staart van een groepje voor ons. Tijdens de wissel heb ik, aangemoedigd door de familie Neel, de tijd genomen om me nog goed in te smeren tegen de zonnebrand, waardoor ik toch wel een paar minuutjes heb prijs gegeven. Uiteindelijk zat ik 42 minuten na de start op mijn fiets. Ik schat dat ik 36 minuten effectief heb gezwommen en de rest heb gebruikt tijdens de strand-exit en de wissel.
Het fietsen begon weer zoals de laatste maanden. Ik had een goede snelheid maar wederom niet dat tikkeltje kracht van de vorige zomers. Mensen die ik vroeger voorbij schoot, haalde ik nu met moeite in en op de hellingen wou de grote molen niet meer rond. De aanloopstrook van 12km richting Aarschot ging prima, de 3 lokale rondes van 16km nadien iets minder. Het parcours was overigens wel zeer mooi met als hoogtepunten 2 stevige klimmen en, in deze omstandigheden, een bevoorrading met natte sponsjes. Mijn tempo was al bij al wel OK zonder meer en in de laatste ronde kon ik collega BrTC-er Paul nog een ronde aansmeren, vooral dankzij het grote verschil in het zwemmen natuurlijk. Uiteindelijk heb ik 1u51 gefietst in de hitte op dit geaccidenteerd parcours. Voor mijn mogelijkheden gene vette maar gezien de omstandigheden en mijn stilaan uitgaande kaars dit jaar, ga ik niet klagen. Ik lag nog steeds op kop van de BrTC-bende.
Eens in de wisselzone voelde ik dat het zwaar ging worden. We dienden nog 3 ronden van 5km te lopen in een verschrikkelijke hitte op een sterk hellend parcours met als hoogtepunt een asfaltklim van meer dan 15%. Ik wilde vooral finishen zonder ziek te worden en besloot het heel rustig aan te doen, en telkens tijd te nemen aan elke (overigens prima georganiseerde) bevoorrading. In de 2e ronde sloot Ivan bij me aan en moesten we mekaar motiveren om niet te stoppen door de hitte. We voelden ons nog wel OK maar ons tempo was al zo dramatisch gezakt dat we er soms het nut niet meer van inzagen. Uiteindelijk motiveerden we mekaar toch om door te gaan en liet ik Ivan rustig van me weg lopen. We noteerden toen een temperatuur van 37 graden Celsius. Ook Paul kwam me gezwind voorbij maar lag nog een ronde achter en moest daarna ook noodgedwongen het tempo laten zakken.
Na een ietwat beschamende loop van meer dan 1u30 kwam ik aan de finish met een totaaltijd van 4u10, een half uur trager dan mijn normale fysieke mogelijkheden, maar ik had de warmte toch min of meer overwonnen en mijn gezondheid bewaard. Ivan was al een kleine 10 minuten aangekomen en we hebben totaal uitgeput onze collega's opgewacht. Wouter had Paul nog knap afgehouden en het was vooral Steve die zijn spreekwoordelijke peren had gezien en zelfs 45minuten op mij moest prijs geven. Maar uiteindelijk was iedereen tevreden over de geleverde prestaties in deze extreme condities.
Een half uurtje na de finish enigszins bekomen, ben ik naar de wisselzone getrokken om mijn fiets en andere materiaal op te pikken, en rustig op mijn sokken richting auto getrokken, nog getuige zijnde van een atleet die met de ziekenwagen werd opgepikt ... Samen met Ivan nog even gaan douchen en dan nog naar Kapelle-op-den-Bos gaan supporteren voor de andere BrTC-ers met als hoofdvogel een 2e plaats voor Vanessa ... wat een dag.
Toch nog even vermelden dat de wedstrijd in Aarschot qua parcours en organisatie een absolute aanrader is. De weersomstandigheden maakten er enkel een uiterst zware editie van dit jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten