Zoals eerder verteld, heb ik deze winter opnieuw heel veel ingezet op het lopen. De basis was nog goed maar aan de snelheid kon nog gewerkt worden. Sinds september liep ik reeds 3 halve marathons en 3 10-Mijl wedstrijden en het hoogtepunt volgde uiteindelijk dit weekend.
Een aantal maanden geleden las ik dat BrTC-collega Frank
Halé zich had ingeschreven voor de 14km van Spa-Francorchamps. Ik ben
toen uit curiositeit eens gaan kijken naar de site en ik was
onmiddellijk verkocht. Er was immers ook een halve marathon bestaande
uit 3 rondjes over het befaamde race-circuit. Nog een beetje reclame
gemaakt hier en daar in de club en uiteindelijk stonden er
zaterdagochtend een aantal mensen zenuwachtig te trippelen aan de
paddock van het circuit:
Lynn
liep de 7km om 12u; Om 12u15 vertrokken Frank, Ingeborg, Harald en Arno
voor de 14km en nog een kwartier later was het aan mij en good old Steve voor de halve marathon. Fanny en Frank zorgden voor de mentale
steun en fotoreportage.
Na mijn deftige 1u37 op de 21,7km van Lier vorige week in stormachtige omstandigheden, had ik een vermoeden dat ik wel rond de 1u40 zou kunnen geraken in Spa. Het was echter moeilijk in te schatten want per ronde dienden bijna 150 hoogtemeters te worden overwonnen met als klepper de Raidillon (16-18% !?) en de lange vervelende uitloper ervan. Ook het deelnemersveld was moeilijk in te schatten met heel veel recreatieve joggers maar toch ook best wat afgetrainde doorwinterde lopers.
Om 12u vertrok Lynn voor een uiteindelijke knappe 6e plaats bij de dames 7km. Om 12u15 supporterden we voor de starters aan de 14km met de vraag hoeveel we er daar nog van zouden inhalen. Om 12u30 tenslotte ging het startschot voor onze halve marathon onder een stralende doch frisse Ardense zon (die ons wat later in de steek zou laten).
De hartslag nauwgezet in het oog houdend, zag ik al aan bocht 1 dat ik iets te ver naar achter gestart was. Ik passeerde tientallen lopers, de ene al wat meer overmoedig dan de andere, en zou pas na 3km mijn iet of wat definitieve plek kunnen innemen. Met kleine pasjes de Raidillon op en daarna op kracht doorstomen tot aan het hoogste punt van het circuit. De benen en hartslag zaten fenomenaal goed. Het ging mijn dagje worden. De eerste lange afdaling joeg me toch wat schrik aan met pieksnelheden tot 20km/u. Niet echt mij specialiteit en elke ronde zag ik daar 4-5 mensen voorbij komen, die ik dan daarna wel terug te pakken kreeg. Ik profiteerde er immers steeds van om goed te recupereren bergaf waar sommige tegenstanders net in de rooie gingen.
De laatste 1,5km van het circuit gingen terug stevig bergop en aan de chicane voor de finish stonden Frank en Fanny vurig te supporteren. Eerste rondje in ongeveer 31min en ik had al tientallen atleten van de kwartier vroeger gestarte 14km te stekken. Ik bevond me nu tussen een 6tal lopers waarmee we de rest van de wedstrijd close zouden blijven lopen. Onder hen ook de eerste dame bleek later, een behoorlijk goede Amerikaanse marathonloopster.
Raidillon nummer 2! Ik nam de kop van ons 6-tal op mijn sterkste punt en zag ook Frank en Ingeborg vrolijk voor me uitlopen. Er kon nog een supporterskreet af bij alle 3 toen ik passeerde dus dat zag er goed uit. Eens boven, de afdaling ingezet en de 5 andere atleten kwamen weer even voorbij. Op de lange klim richting finish nam ik weer de leiding en in de verte zag ik nog een BrTC-pakje lopen. Achteraf bleek dit Harald te zijn maar hij was te snel om hem nog te pakken te krijgen voor zijn finish en mijn laatste ronde. Zijn broer Arno was ondertussen wel als 9e aangekomen op de 14km, tegen een gemiddelde snelheid die maar net lager was dan de mijne, sterk!
Toen ik de laatste ronde in ging zag ik nog bitter weinig lopers. Mijn voorganger liep stabiel 200-300m voor mij, en vlak achter me liepen mijn vaste 5 compagnons, gevolgd door een groot gat. Waarschijnlijk zat ik dus vrij aardig in de subtop van de wedstrijd. De beentjes deden even ferm pijn op de Raidillon maar aan kracht ontbrak het zeker niet dus ik weer als eerste boven na die ellendige uitloper van 1km. Vervolgens kwam opnieuw de afdaling en sommige van mijn tegenstanders dachten daar ietwat hoogmoedig hun kans te ruiken. Ze stormden voorbij waardoor ik na de afdaling nog 3km had om de 5 atleten in te halen om mijn rechtmatige plaats op te eisen. Twee heren hadden zich stevig opgeblazen en ook de Amerikaanse dame met haar trainer had ik vrij snel te stekken. De laatste man in het oranje ging echter nog stevig door. Vlak voor de chicane aan de finish had ik nog 20m achterstand en ik speelde alles of niks. Ik zette de sprint in, in de wetenschap dat hij me zou kloppen als hij nog overschot had. Daar was echter nog weinig sprake van en hij keek met lede ogen toe hoe ik nog deftig kon versnellen. De rest van de BrTC-bende zag dat het goed was bij mijn finish in 1u34.
Achteraf was het nog even wachten op Steve die ik elke ronde een 7-8tal minuten had aangesmeerd. Hij kwam moe maar zeer tevreden aan net onder de 2u, zoals gepland. De uitslag liet nog enkele uren op zich wachten maar uiteindelijk bleek dat ik zowaar 19e was van de ruim 210 finishers, met een gemiddelde tijd van 4'32/km. Daar was ik uiterst tevreden mee, zeker omdat ik conditioneel ook nog niet helemaal kapot zat en vrij snel recupereerde. Vooral de been- en bilspieren werden immers zwaar op de proef gesteld op dit uitdagende parcours en dat voel ik momenteel nog...
Zondag ben ik nog met Vanessa en Pit rondjes gaan rijden op het triatlonparcours van Eupen en dat ging beter dan ooit voorheen, ondanks de inspanningen van de dag voordien. De conditie en kracht zitten echt super en ik kijk met veel vertrouwen uit naar Lanzarote en Maastricht. Binnen 3 weken loop ik mijn laatste loopwedstrijd van het voorjaar, het provinciaal kampioenschap halve marathon in Lier. Voor het overige gaan we nu focussen op het fietsen. Het lopen gaan we qua afstand verder onderhouden en qua snelheid blijven aanwakkeren met intervalletjes.
Niks dan tevredenheid dus na het voorbije weekend, mede dankzij de clubmaatjes!
